Φιλοσοφία
Η εξάρτηση από ουσίες αποτελεί φαινόμενο βιοψυχοκοινωνικό, πολυδιάστατο και πολυπαραγοντικό (Λιάπας, 1992). Η εξάπλωση του φαίνεται να σχετίζεται έντονα με το σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο και τους όρους που θέτει στην καθημερινότητα του ατόμου καθώς για πολλούς αιώνες η συνύπαρξη ανθρώπου και ουσιών δεν είχε οδηγήσει στη σημερινή ανεξέλεγκτη κατάσταση του φαινομένου (Ζαφειρίδης, 2009). Η εξάρτηση αποτελεί σύμφωνα με τον Olivenstein συνάντηση ανάμεσα σε μία ουσία και μία προσωπικότητα σε μία δεδομένη κοινωνικο-πολιτισμική στιγμή. Σύμφωνα με το Γ. Βασιλείου, ιδρυτή του Αθηναϊκού Κέντρου Μελέτης του Ανθρώπου η εξάρτηση από τα ναρκωτικά μαζί με άλλες εξαρτήσεις είναι μια δευτερογενής εξάρτηση. Η πρωταρχική, συνέπεια της οποίας είναι οι δευτερογενείς, είναι η εξάρτηση από μια ζωή χωρίς νόημα. Η εξάρτηση λοιπόν δεν είναι μία «ασθένεια» με τη στενή, ιατρική/βιολογική έννοια του όρου αντιθέτως πρόκειται για ένα σύνθετο, πολυπαραγοντικό κοινωνικό φαινόμενο που εκδηλώνεται σε προσωπικό και διαπροσωπικό επίπεδο. Είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τις αιώνιες βασικές, καθημερινές, απλές ανάγκες του ανθρώπου για επιβίωση, σωματική, πνευματική και ψυχολογική ανάπτυξη.
Η πρόληψη των εξαρτήσεων είναι ένα σύνολο ενεργειών, μια συνεχής παιδαγωγική διαδικασία που έχει ως στόχο τη φυσική, ψυχική και κοινωνική ευεξία του ατόμου και διασφαλίζει το ευ ζην.